Dolaskom austrougarske uprave 1878. – 1918. godine, slika grada doživljava preobražaj iz osmanske kasabe u moderni grad, uređivan po uzoru na gradove srednje Evrope, na prijestolnice Beč i Peštu. Najznačajnija karakteristika ovog perioda je plansko regulisanje prostornog razvoja grada, koji se do tada spontano razvijao. Na katastarskom planu iz 1911. godine vidi se gradski park u današnjim granicama. U vrijeme kada se vrši uređenje Jarka za potrebe hidrocentrale u Bihaću, prostor u blizini nove bolnice uređuje se kao gradski park. Plan elektrifikacije užeg dijela grada iz 1912. godine obuhvatio je i gradski park. Gradski park formira se u sjevernom dijelu na prostoru izvan gradskih bedama uz novoizgrađeni kanal gdje je platanama (Platanus x acerifolia) omeđena šetnica, današnji Gelenderi. Pored Paviljona, na kraju Gelendera nastavljen je pravac kretanja sa bedema preko jarka u južni dio grada ravnom šetnicom omeđenom drvoredom kestena (Aesculus hippocastanum), čiji jedan dio i danas postoji. Uz osovinu drvoreda sjever jug oblikovani su amorfni zeleni otoci koji asociraju na slobodni pejzažni stil oblikovanja parka. Ponosno nosi broj 1 u katastru stabala grada Bihaća. Visina stabla 37 m, prsni prečnik 143 cm, širina krošnje 27 m.